Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009

Ν.Μποφίλιου: ''Η γενιά μου θα οδηγήσει την ελληνική μουσική ένα βήμα μπροστά...''



Είναι κάποιες στιγμές που αισθάνεσαι την ανάγκη να μετρήσεις τις ελπίδες και τις προσδοκίες για το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού σε μια προσπάθεια να βρεις χαραμάδες φωτός σ΄ένα σκηνικό που συχνά φαντάζει γκρίζο...Αισθάνεσαι επίσης την ανάγκη να προσωποποιήσεις αυτές τις ελπίδες για να παρουσιάσεις αληθινά παραδείγματα ως επιχειρήματα απέναντι σε όσους επιμένουν να θάβουν βαθιά την ελπίδα εξυπηρετώντας τις δικές τους σκοπιμότητες.Κι όμως στη νέα ελληνική μουσική σκηνή υπάρχουν αρκετές φωτεινές καλλιτεχνικές προσωπικότητες που προσωποποιούν αυτές τις ελπίδες...θελήσαμε να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε μια εξ΄ αυτών, τη Νατάσσα Μποφίλιου,με αφορμή τις προσεχείς ζωντανές εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου Club…και η συνάντηση απλά επιβεβαίωσε τη θετική εντύπωση που έχει ήδη δημιουργήσει η -μεχρι σήμερα- σύντομη αλλα ελπιδοφόρα καλλιτεχνική της διαδρομή.Τα λόγια της προδίδουν τη συγκροτημένη της σκέψη και την αποφασιστικότητά της να επιμείνει με συνέπεια στους βασικούς άξονες που έχει προδιαγράψει για την πορεία της στο καλλιτεχνικό στερέωμα.Η σκέψη της επιστρέφει συχνά στον Παρασκευά Καρασούλο,στον οποίο με εκτίμηση και ευγνωμοσύνη αποδίδει την επαγγελματική της ενασχόληση με τη μουσική...το πρόσωπό της φωτίζεται όταν αναφέρεται στην καλλιτεχνική οικογένειά της,τον Κώστα Τσίρκα,το Γεράσιμο Ευαγγελάτο και το Θέμη Καραμουρατίδη που παραμένουν πιστοί συνοδοιπόροι στα πρώτα βήματα της στο ελληνικό τραγούδι.Και σίγουρα διαθέτει μια συγκροτημένη και ολοκληρωμένη άποψη πάνω σε θέματα που αφορούν τη δική της διαδρομή αλλα και γενικότερα το χώρο της μουσικής και την ελληνική μουσική σκηνή...



Απο το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Αθηνών στο τραγούδι...Πώς προέκυψε η ενασχόληση με τη μουσική;


Νατ.Μποφ.: Ανέκαθεν αγαπούσα πάρα πολύ τη μουσική γι΄αυτό και σπούδασα πιάνο και θεωρία της μουσικής...Όμως παρα την αγάπη μου γι΄αυτή, κατα τη διάρκεια της μαθητικής και της φοιτητικής μου ζωής και όταν άρχισα να σκέφτομαι τι θα ‘θελα να κάνω στη ζωή μου δεν περνούσε απο το μυαλό μου ούτε για αστείο η ιδεά ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι.Κι αυτό γιατι ,όπως συμβαίνει στους περισσότερους νέους ,έτσι και σε μένα, οι μεγαλύτεροι μου είχαν δημιουργήσει το φόβο ότι απ’ αυτό το επάγγελμα δε θα μπορούσα να βγω αλώβητη,ότι δε θα μπορούσα τελικά να κάνω αυτό που θέλω χωρίς υποχωρήσεις.Επειδή όμως ήξερα απο την αρχή ότι δεν είναι στο χαρακτήρα μου και δε θα μπορούσα να κάνω υποχωρήσεις,είχα βγάλει εντελώς απο το μυαλό μου την επαγγελματική ενασχόληση με τη μουσική.Επειδή λοιπόν είχα καταλήξει ότι σαν προσωπικότητα μ’ ενδιέφερε και μου ταίριαζε η επικοινωνία,διάλεξα να σπουδάσω ένα επάγγελμα το οποίο θα είχε σχέση μ΄αυτή-τις Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Αθηνών θέλοντας να ασχοληθώ με την πολιτική επικοινωνία.Απο τη σχολή μου στην αρχή ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένη κι είχα μπει πολύ δυναμικά στην πανεπιστημιακή ζωή...Μέχρι τη στιγμή που ένας πολύ καλός μου φίλος,ο Κώστας Τσίρκας,μου είπε ότι σκόπευε να στείλει τραγούδια στη δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου που διοργάνωνε ο Παρασκευάς Καρασούλος και ότι θα ήθελε να τραγουδήσω στο demo...Δέχθηκα να τραγουδήσω κι έτσι γνώρισα το Γεράσιμο Ευαγγελάτο...περάσαμε οι τρείς μας ένα καλοκαίρι απο το πρωι μέχρι το βράδυ μαζί και σιγά σιγά -δουλεύοντας για το demo- έγινα κι εγω μέλος αυτής της παρέας.Στη συνέχεια ο Γεράσιμος και ο Κώστας άρχισαν να με προτρέπουν να δοκιμάσω τις δυνατότητές μου στην ακρόαση των ερμηνευτών,όπως κι έγινε και περάσαμε το διαγωνιστικό μέρος τόσο εγω όσο και τα παιδιά...Τότε ήρθε η πρόταση απο τον Παρασκευά Καρασούλο,να μας κάνει έναν ολόκληρο δίσκο...Έτσι δημιουργήθηκαν οι ΄΄Εκατό Μικρές Ανάσες’’ με τον Κώστα Τσίρκα να υπογράφει τη μουσική και το Γεράσιμο Ευαγγελάτο τους στίχους στα τραγούδια ,τα περισσότερα απο τα οποία ήταν αυτα που είχαν σταλθεί ως demo για την ακρόαση.Κι έτσι δειλά-δειλά αλλα με πολύ φυσικό και αυθόρμητο τρόπο ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με το τραγούδι...


Παλαιότερα τραγουδούσες ερασιτεχνικά,στις παρέες και σε άλλες εκδηλώσεις ή η ενασχόληση με τη μουσική είχε να κάνει μόνο με το πιάνο και τα μαθήματα μουσικής;

Νατ.Μποφ.: Πάντα τραγουδούσα...ήμουνα στη χορωδία της ΕΡΤ και είχα δικό μου συγκρότημα απο τη β’ γυμνασίου με το οποίο παίζαμε στις εκδηλώσεις του σχολείου.Είχα συμμετάσχει επίσης στους Πανελλήνιους Μαθητικούς Αγώνες στους οποίους βραβεύτηκα.Αλλά παρόλο που μελετούσα πιάνο και άκουγα πάρα πολύ μουσική,είχα μέχρι τότε στο μυαλό μου ν’ αφήσω τη μουσική σ‘ ένα επίπεδο ερασιτεχνικό φοβούμενη κυρίως τον τρόπο που έβλεπα ότι γινόταν η μουσική.Κι αυτό γιατι έχω εμμονή σ΄αυτό το θέμα...για μένα η μουσική πρέπει να γίνεται μόνο μ’ έναν τρόπο,υπάρχει μόνο ένας δρόμος που πρέπει ν’ ακολουθήσω και γι αυτό θ’ ασχολούμαι με τη μουσική όσο θα μπορώ να λειτουργώ σύμφωνα μ’ αυτό τον τρόπο...Δεν εννοώ μόνο το είδος του τραγουδιού αλλά κυρίως τη διαδικασία με την οποία γίνεται...θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω σ’ ένα επίπεδο ομάδας...δε μου αρέσουν δηλαδή οι πολυσυλλεκτικοί δίσκοι,εκτός αν έχουν κάποιο συγκεκριμένο concept που οδηγεί στην πολυσυλλεκτικότητα.Θέλω να έχω μια ανθρώπινη σχέση με τους συνεργάτες μου.Γι αυτό με τα παιδιά είμαστε αδελφικοί φίλοι, μαζί ζούμε και μαζί κάνουμε μουσική κι έτσι η μουσική είναι προϊόν της σχέσης μας...αν δεν είχαμε αυτη τη σχέση μεταξύ μας δε θα μπορούσαμε να κάνουμε μουσική.Είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί μ΄αυτό τον τρόπο και ξέρω ότι δε θα μπορούσα ποτέ να μπω σε μια άλλη διαδικασία...


Θα μπορούσες να μας σκιαγραφήσεις αυτη την παρέα,τους δυο σταθερούς αλλα και τους υπόλοιπους νέους συνεργάτες,τις κοινές σας πεποιθήσεις για τη μουσική και το τραγούδι και τον τρόπο που δουλεύετε μαζί...;


Νατ.Μποφ.: Η παρέα μας είναι τετραμελής κι αποτελείται απο εμένα τον Κώστα Τσίρκα,το Γεράσιμο Ευαγγελάτο και το Θέμη Καραμουρατίδη.Απλά ο Κώστας Τσίρκας μετά τις ‘’Εκατό Μικρές Ανάσες’’ αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει μια παύση και να μη συμμετάσχει στον επόμενό μας δίσκο...Το Θέμη Καραμουρατίδη τον γνωρίσαμε στην ακρόαση της Μικρής Άρκτου...τα demo απο τις ‘’Εκατο Μικρές Ανάσες΄΄ έγιναν στο σπίτι του με τον ίδιο να παίζει πιάνο...γενικά υπήρχε απο την αρχή ένα πολύ φιλικό κλίμα και μια εξαιρετική χημεία μεταξύ μας. Με τα παιδιά ζούμε μαζί,είμαστε κάθε μέρα μαζί εδω και πολλά χρόνια και πρίν κάνουμε δίσκο.Πρώτα περνάμε καλά και μετά κάνουμε μουσική δηλαδή το επάγγελμα είναι αποτέλεσμα της προσωπικής μας ευχαρίστησης μέσα απο τη φιλική μας σχέση.Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε δουλεύουμε επαγγελματικά...υπάρχουν στη σχέση και τη δουλειά μας και στιγμές έντασης και πίεσης,όπως συμβαίνει εξάλλου και σε κάθε οικογένεια γιατι εμεις νιώθουμε ότι είμαστε μια οικογένεια κι ελπίζω να είμαστε έτσι για πάντα...
Σε όλες τις παραστάσεις ο Θέμης επιμελείται τις ενορχηστρώσεις και παίζει πιάνο,ενώ ο Γεράσιμος έχει την γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια.Έχουμε μια συγκεκριμένη μπάντα,έναν άνθρωπο που επιμελείται τα video-γιατι υπάρχει video art σε προβολή σε κάθε μας παράσταση- τα οποία έχουν ένα συγκεκριμένο concept απο έναν εξαιρετικό κινηματογραφιστή,τον Παντελή Φραντζή...Επίσης υπάρχει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος που επιμελείται το φωτισμό και τον ήχο...υπάρχει γενικότερα ένα πολύ συγκεκριμένο σχήμα με παρείστικο κλίμα, μέσα στο οποίο μ ΄αρέσει να δουλεύω...



Στην εποχή ,δηλαδή, των αταίριαστων συνεργασιών αλλα και των συχνών φαινομένων διάλυσης συγκροτημάτων που οδηγεί σε ατομικές καλλιτεχνικές πορείες επιμένετε-μαζί με το Γεράσιμο Ευαγγελάτο και το Θέμη Καραμουρατίδη-στη λογική της παρέας στη ζωή και στην καλλιτεχνική δημιουργία.Πιστεύεις ότι μέσα απο αυτη τη διαδικασία δημιουργούνται πιο αληθινά και ειλικρινή τραγούδια;

Νατ.Μποφ.: Ακριβώς.Θεωρώ ότι τα τραγούδια που φτιάχνονται στις εταιρείες-κάποιες φορές χωρίς να έχουν συναντηθεί οι καλλιτέχνες πριν απο τη συνεργασία- μπορεί να είναι σπουδαία λόγω της αξίας των συντελεστών αλλα νομίζω ότι πάντα θα λείπει η ανθρώπινη επαφή και η χημεία...Σ΄αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει σύμφωνα μ’ αυτα που έχω βιώσει...άλλωστε κάθε άνθρωπος σχηματίζει την άποψή του σύμφωνα με τα βιώματά του...εγω δηλαδη νιώθω ότι δε θα μπορούσα να κάνω ένα δίσκο υπο άλλες συνθήκες...Θεωρώ ότι αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνεται η μουσική κι αυτό αποδεικνύεται απο το γεγονός ότι τα περισσότερα μεγάλα πράγματα έχουν γίνει μέσα απο αυτη τη διαδικασία...
Όσον αφορα τα συγκροτήματα που οδηγούνται στη διάλυση αυτό οφείλεται στο ότι οι σχέσεις των ανθρώπων πολλές φορές ναυαγούν....Μπορεί κάποιο συγκρότημα να ξεκινήσει έχοντας ένα στόχο και στην πορεία να διαπιστώσει ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα και να αποφασίσει να κάνει κατι διαφορετικό...δεν είναι απαραίτητα αποτέλεσμα κακών προθέσεων...έχω γνωρίσει καλλιτέχνες απο συγκροτήματα που οδηγήθηκαν σε διάλυση, οι οποίοι εκτιμούν πολύ ο ένας τον άλλο,απλα δε δουλεύουν πια μαζί και καθένας έχει θέσει τους δικούς του στόχους...



Η συνέχεια στον ''Ορφέα'' www.e-orfeas.gr